انسان‌ها برای رفع احتیاجات خویش؛ به کمک‌های متقابل یکدیگر نیاز دارند، فلذا باید در اجتماع زندگی کنند که این امر مستلزم برقراری روابط اجتماعی است و همین روابط موجب می‌شود که افراد جامعه نسبت به یکدیگر حق یا حقوقی پیدا کنند.دین مبین اسلام نسبت به این مسئله مهم زندگی انسان‌ها بی‌تفاوت نبوده و برای ایجاد جامعة سالم، قوانین،  مقررات و ضوابط شرعی را تعیین کرده و اجرای دقیق آن‌ها را از پیروان خویش خواسته و همگان را به رعایت آن‌ها ملزم فرموده است.
کتاب پیش رو  شامل داستانهایی از حق‌النّاس است که داستان زیر نمونه ای از داستانهای آن  است.

صرفه‌جویی در کاغذ
یک بار کسی که مسئول امور مالی بود؛ چیزی نوشت و خدمت امام فرستاد. ایشان در کاغذی کوچک، جواب داد و زیر آن نوشت: «شما در این قطعه کوچک هم می‌توانستید بنویسید.»
از این‌رو، آن شخص کاغذهای خرده را جمع می‌کرد و هنگامی که قصد نوشتن مطلبی برای امام را داشت از آنها استفاده می‌کرد. امام نیز زیر همان کاغذ جواب را می‌نوشت.
بسیار اتفاق می‌افتاد که ایشان شب‌ها از اندرون، بیرون می‌آمدند و اگر چراغی روشن بود، خاموش می‌کردند و فردا توبیخ می‌کردند که چرا چراغ را روشن گذاشتید.